We gaan even terug in de tijd. Toen we begin april 2016 de vraag kregen om de medewerkers in het Europees Parlement én de Europese Raad in Brussel onder handen te nemen, schrokken we toch wel even.
Land in shock
De terroristische aanslagen in Brussels Airport waren net gebeurd en het land verkeerde nog in shock.
De regering had op aangeven van OCAD, het Coördinatieorgaan voor de dreigingsanalyse, een militair detachement de opdracht gegeven om gevoelige plekken in het centrum van onze hoofdstad te bewaken. De gebouwen van het Parlement en de Raad stonden bovenaan die lijst. Lieten we daar nu net verwacht worden, natuurlijk.
En toen belden ze ons voor een massage
Een nulrisico bestaat natuurlijk niet. Maar een mens is nu ook niet meteen geneigd om mogelijke terroristische doelwitten op te gaan zoeken in de periode vlak na een aanslag.
We hebben dus toch wel even getwijfeld, die ochtend. Nuja, de ratio wint het uiteindelijk wel. Je beseft dat de kans erg klein was dat men precies dat gebouw op dat moment in het vizier zou nemen. Toch?
Soldaten op straat
Driehonderd militairen op straat. Het merendeel daarvan in de buurt van de Europese instellingen. We werden op voorhand zelfs gescreend zoals dat heet. Wat nemen we mee? Hoe zien onze stoelen eruit? Kentekens, identiteitskaarten, het stelde ons eigenlijk wel wat gerust: Men nam de beveiling heel ernstig, daar in Brussel.
En natuurlijk sta je dan stijf van de stress! Enter Massage at Work.
Abdeslam liep nog rond
De aanslagen in Brussel en Zaventem liggen al even achter ons. We mogen het niet zeggen, maar als we eerlijk zijn begint de gewenning toe te slaan. Dreigingsniveau drie wordt het nieuwe normaal.
Toen we op 20 april Brussel binnen reden lag dat wel even anders. Het land was nog in shock en de jacht op Abdeslam was in volle gang.
Bijstand van het leger
Het militaire detachement dat het parlementsgebouw bewaakte startte die dag om 7 uur. Daarvoor had je enkel wat politiepatrouilles. De militairen kwamen hen dan later versterken.
Het leger kwam de politie dus niet vervangen, zoals her en der in de pers werd beweerd, maar wel bijstaan in hun statische bewakingsopdrachten. Ze kregen hun orders dan ook van de federale politie.
Indrukwekkend
Onderweg naar de Wiertzstraat kwamen we zo’n zestal militairen tegen. We mochten door. Dat viel mee, dachten we met ons tweetjes — tot we de ingang van het Europees Parlementsgebouw in zicht kregen. Ze waren wel vriendelijk, dat wel. Kordaat maar met de glimlach knikten ze ons door naar een grote screening sluis. Zo’n grote machine die je ook in luchthavens ziet.
Dié luchthaven, inderdaad.
Het sluis incident
We schoven rustig aan en probeerden er zo onschuldig mogelijk uit te zien met onze ongewone bagage. Toch raar hoe je vanzelf wat nerveus wordt, ook al hoor je daar te zijn. Onze massagestoelen trokken natuurlijk de aandacht. Ze waren er al gauw met z’n tweeën mee bezig. Hups op de rubberband ermee, juffrouwke. Ok, natuurlijk, geen probleem hoor!
Een scherpe alarmtoon galmde door de hal. De militairen buiten aan de deur vlogen in positie. We verschrokken ons zo hard dat we mekaar nét niet vastgrepen.
Ceci n’est pas un schaar
Kalm maakte de agent de zak open en begon de inhoud te onderzoeken met een handscanner. De bouten in onze stoelen? Toch niet. De scharnieren in de hoofdsteun? Ook al niet. Na enkele minuten opende hij het zakje vooraan en nam er mijn manicuresetje uit. Triomfantelijk ritste hij het open en toonde mij het schaartje. Het was zo’n reissetje met een miniscuul schaartje van nog geen 5 cm.
“Scharen zijn niet toegestaan. Hebben ze je dat dan niet verteld?”
Scharen niet toegelaten
De man slaagde er wonderwel in om een geïrriteerde oogrol in z’n intonatie te leggen zónder er effectief eentje te geven. Verdorie, m’n schaartje! Ik had er geeneens eentje nodig, die dag. Het zat er nog in van een vorige opdracht…
“Oei, sorry hoor!” was zowat het enige dat ik kon bedenken. De spanning ebde weg en hij lachte alweer. Dat we verder mochten. Jawadde. Eénmaal de gang in moesten we toch even bekomen. Wat was er nu net gebeurd? Dat kleine schaartje deed hun alarm afgaan? Van een degelijke beveiliging gesproken… Nuja, de terreurdreiging was sinds kort erg reëel geworden in de hoofdstad en we begrepen wel dat ze wat gespannen stonden. En laten we eerlijk zijn: Een minder grondige controle had ons niet bepaald gerustgesteld.
Maar het was het waard
Het moet trouwens gezegd: Wát een indrukwekkend gebouw. Natuurlijk konden we niet nalaten een kijkje te nemen in de grote vergaderzaal en mochten we een glimp opvangen van de burelen van de parlementairen en hun stafmedewerkers. Voor de massages hadden we onze stoelen opgesteld in een aparte ruimte met een super mooi uitzicht over een binnenplein.
We moeten die dag wel vijftig mensen onder handen genomen hebben. Van staf- en kabinetsmedewerkers tot mandatarissen en parlementairen. Velen hadden duidelijk nood aan een massage en gingen maar wat graag in op ons aanbod. Eén ding was wel zeker: Ze werken hard, daar in het parlementsgebouw. Ze verdienden wel wat aandacht en we waren blij dat we daar een kleine rol in mochten spelen. Voor herhaling vatbaar!